میلیتاری (Military) |مقالات نظامی

نیروی دریایی ایتالیا را می توان از پیشگامان به کارگیری ناوهای هواپیمابر دانست. ایتالیا از قویترین کشورهای اروپایی در صنایع دریایی است و می تواند با اتکا بر توان داخلی خود انواع ناوهای هواپیمابر و هلیکوپتربر را تولید کرده و به آب اندازد.

زمانی که در سال 1982 ایتالیا درگیر عملیات صلحبانی سازمان ملل در لبنان شد، نیروی دریایی این کشور متوجه شد که کشتی مناسبی برای تخلیه ی تفنگداران دریایی در ساحل دشمن در دست ندارد. این نیاز سبب شد تا ساخت کشتی های آبی-خاکی ،که بتوانند برای تخلیه ی مستقیم نیرو در ساحل بکار برده شوند، در دستور کار قرار بگیرد.

در نتیجه ی این نیاز ساخت 3 فروند کشتی هلیکوپتربر آبی-خاکی به شرکت کشتی سازی فیناچانتیری سفارش داده شد. این کشتی ها سان گیورگیو(سنت جورج)، سان مارکو و سان گویستو نام گرفته و به ترتیب در سالهای 1987، 1988 و1994 به خدمت این نیرو در آمده اند. سان گویستو دارای تجهیزات و تأسیسات آموزشی جهت آموزش درجه داران و افسران نیروی دریایی بوده و بیشتر به عنوان یک دانشگاه شناور بکاربرده می شود.

در طرح اولیه ی ناوهای کلاس سان گیورگیو نصب یک سطح شیب دار متحرک در سینه ی کشتی برای بارگیری و تخلیه ی نفرات و خودروها ،مانند تمام کشتی های آبی-خاکی متعارف، مد نظر قرار گرفت. البته این سطح شیب دار از همان ابتدای ساخت بر روی سان گویستو نصب نشد. بعدتر به خاطر نیازهای عملیاتی کشتی های سان گیورگیو و سان مارکو تحت یک برنامه ی بازسازی گسترده قرار گرفتند و در نتیجه سطح شیب دار تخلیه ی هر دو کشتی برداشته شد.

در طرح اولیه ی هلیکوپتربرهای کلاس سان گیورگیو، این ناوها مجهز به عرشه ی پرواز سرتاسری در تمام کشتی نبودند بلکه تنها دارای دو باند فرود در جلو و پشت جزیره ی ناو بودند. قسمت سینه ی کشتی توسط یک قبضه توپ 76 میلیمتری اتومرالا اشغال شده بود و سمت چپ جزیره دو آویزگاه جهت به آب انداختن قایقهای نجات نصب شده بود. پس از اتمام بازسازی هر دو کشتی، توپ اصلی واقع در سینه ی کشتی ها برداشته شد و باند فرود در تمام عرشه ی کشتی گسترده شد تا بتواند جوابگوی نشست و برخواست هلیکوپترهای سنگینی مانند شینوک یا مرلین باشد. قسمت چپ جزیره هم گسترده شد و 2 باند فرود کوچکتر جهت هلیکوپترهای سبکی مانند بل-212 یا ان.اچ-90 در آن فراهم شد. آویزگاه های قایقها نجات از روی عرشه ی پرواز حذف شدند و به زیر این دو باند فرود تغییر محل دادند. درنتیجه ی این تغییرات، عرشه ی پرواز این ناوها می تواند پرواز 4 فروند هلیکوپتر را به صورت همزمان پشتیبانی کند.

هلیکوپتر شینوک (یا نمونه ی دریاپایه ی آن با نام سی نایت) می تواند 17 سرباز را در خود جای دهد و تا 4500 کیلوگرم بار را به صورت آویخته حمل کند. شعاع عملیاتی هلیکوپتر سی نایت 300 کیلومتر می باشد. این هلیکوپتر دارای دریچه ی بزرگی در عقب است که می تواند برای تخلیه ی خودروهای سبک مورد استفاده قرار بگیرد. هلیکوپتر سی نایت را می توان به دو قبضه مسلسل 12.7 میلیمتری و یک قبضه مسلسل 7.62 میلیمتر مجهز کرد تا برای دفاع از خود یا پشتیبانی از سربازانی که در حال پیاده و سوار شدن به هلیکوپتر هستند بکارگرفته شوند.

هلیکوپتر اروپایی ئی-101 (ملقب به مرلین) می تواند 45 نفر سرباز را با تجهیزاتشان در خود جای دهد و یا 6تن بار را درون خود حمل کند و برد آن 1000 کیلومتر می باشد. مرلین را می توان به انواع اژدرها و موشکهای ضدکشتی مانند هارپون و یا اگزوسه مسلح کرد و از آن در نقش ضدزیردریایی و ضد سطحی استفاده کرد.

سان مارکو

در طرح ناو سان گویستو از همان ابتدا آویزگاه های حمل قایقهای نجات در کنار و زیر عرشه نصب شدند ولی توپ اصلی از سینه ی ناو حذف نشد. این کشتی تا به امروز به همین شکل باقیمانده است. سان گویستو 300 تن سنگین تر از خواهران خود می باشد. نصب تجهیزات فرماندهی و مخابراتی پیشرفته به همراه شبکه های کامپیوتری در این کشتی سبب شده تا بتوان آن را به عنوان یک گزینه ی مناسب برای سرفرماندهی یک ناوگان در عملیاتهای نظامی بین المللی در نظر گرفت.

سان گویستو

این کشتی ها می توانند یک گردان تفنگدار دریایی را به همراه 30 دستگاه تانک متوسط یا 36 دستگاه زرهپوش در خود حمل کنند. عرشه ی تخلیه ی پشتی کشتی در آب شناور بوده و می تواند 2 فروند هاورکرافت یا لندینگ کرافت ،هر یک به ظرفیت 30 تن بار، را در خود جای دهد. علاوه بر اینها از 3 جایگاه قایق نجات در کنار عرشه ی اصلی نیز می توان برای پیاده کردن نیرو یا به آب انداختن قایقهای کوچک مسلح استفاده کرد. این تجهیزات به تفنگداران دریایی ایتالیا اجازه می دهند تا به حملات دور از افق دید دست بزند و ریسک نزدیک شدن کشتی هایش به ساحل و درگیر شدن با دفاع ساحلی دشمن را به حداقل برساند.

در حال حاضر نیروی دریایی ایتالیا دارای یک تیپ آبی-خاکی به استعداد 3 هنگ می باشد که برای انجام عملیات آبی-خاکی وابسته به ناوهای کلاس سان گیورگیو هستند. این نیروها برای پیاده شدن در ساحل از لندینگ کرافت، زرهپوش های آبی-خاکی آمریکایی آ.آ.وی-7 و هلیکوپترهای سی کینگ استفاده می کنند.

یک بالابر 30 تنی و یک جرثقیل دو قلابه ظرفیت بارگیری کشتی های کلاس سان گیورگیو را به صورت معنا داری بالابرده اند. بالابر در میان عرشه قرار گرفته است و ابعاد آن کوچکتر از آن است که بتواند هواگردهای موجود در نیروی دریایی ایتالیا را به عرشه ی زیرین انتقال دهد و از آن تنها برای جابجا کردن بار و خودرو بین عرشه ی پرواز و عرشه ی تخلیه استفاده می شود. شاید بتوان فقدان یک آشیانه ی پرواز در زیر عرشه ی اصلی را بزرگترین نقطه ضعف کشتی های کلاس سان گیورگیو دانست. نبود آشیانه سبب می شود تا این کشتی ها هیچگاه نتوانند نقش یک ناوهلیکوپتربر واقعی را بازی کنند.

کشتی های آبی-خاکی کلاس سان گیورگیو دارای سیستم اطلاعات رزمی آی.پی.ان-20 و سیستم کنترل آتش ان.آ-10 ،هر دو ساخت سلکس، هستند. همچنین آنها به یک سیستم مخابراتی ساخت المر مک مجهز شده اند. تجهزات جنگ الکترونیک و ضدجنگ الکترونیک توسط شرکت الکترونیک رم تهیه شده اند.

یک توپ 76 میلیمتری ساخت اتومرالا با نواخت بالا در سینه ی کشتی های کلاس سان گیورگیو نصب شده بود که در دو کشتی اول این توپ برداشته شد. نرخ آتش این توپ 80 گلوله بر دقیقه و برد آن 8.5 مایل دریایی است. همچنین 2 قبضه توپ 20 میلیمتری وظیفه ی دفاع از این کشتی ها را در برابر هواگردها و موشکهایی که به کشتی نزدیک می شوند برعهده داشتند که با 2 قبضه توپ 25 میلیمتری اورلیکن تعویض شده اند.

پیشرانه ی هلیکوپتربرهای کلاس سان گیورگیو عبارت است 2 دستگاه موتور دیزل 12 سیلندر ساخت فیناچانتیری. این موتورها 16.800 اسب بخار توان دارند و 2 محور متصل به پروانه های ثابت کشتی را به حرکت در می آورند. 4 دستگاه موتور دیزل 3مگاوات هم وظیفه ی تأمین انرژی الکتریکی مورد نیاز کشتی ها را برعهده دارند.

کشتی های آبی-خاکی کلاس سان گیورگیو دارای بیمارستان و دستگاه آب شیرین کن می باشند و همین امر آنها را برای کمک کردن به غیرنظامیان در فجایع طبیعی مانند زلزله و سیل مناسب کرده است.

نیروی دریایی ایتالیا تصمیم گرفته است تا ناوهای سان گیورگیو و سان مارکو از آنها را با دو فروند ناوهلیکوپتربر جدید به ظرفیت 20 هزار تن جایگزین کند.

در سال 2011 نیروی دریایی الجزایر به ایتالیا اطلاع داد که نیازمند یک نمونه ی بهینه سازی شده از ناوهای هلیکوپتربر سان گیرگیو است. این ناو در سال 2014 به آب انداخته شد و به موشکهای ضدهوایی آستر-15 و آستر-30، یک قبضه توپ 76 میلیمتری اتومرالا و 2 قبضه توپ 20 میلیمتری کنترل از راه دور مسلح می باشد و می تواند نفرات بیشتری را نسبت به نمونه ی اصلی در ساحل پیاده کند.

منبع : http://wars-and-history.mihanblog.com/post/1143