میلیتاری (Military) |مقالات نظامی

سرتیپ خلبان عبدالحمید نجفی

مقدمه

متن حاضر خاطرات یکی از خلبانان برجسته نیروی هوایی و قهرمان جنگ ، سرتیپ خلبان عبدالحمید نجفی از روزهای اول شروع جنگ اول خلیج فارس و تجاوز نیروهای ائتلاف به رهبری ایالات متحده به حریم هوایی و دریایی ایران و تلاش نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران برای جلوگیری از این مسئله و استفاده از خاک ایران برای حمله به عراق است.راوی این سطور از خلبانان قدیمی F-5E/F تایگر نیروی هوایی و دارای رکورد 425 سورتی پرواز جنگی و 132 سورتی پرواز برون مرزی است که بعد از شهید اردستانی دومین خلبان از لحاظ آمار ماموریت های برون مرزی در بین خلبانان تایگر است.در ضمن وی شکار یک فروند MiG-23 فلاگر عراقی را نیز در کارنامه خود دارد.گفتنی است در زمان رخ دادن این اتفاقات ایشون معاونت عملیات پایگاه دوم شکاری تبریز ، شهید مصطفی اردستانی معاونت عملیات نهاجا و شهید ستاری فرماندهی نیروی هوایی را بر عهده داشتند.

دی ماه 1369 / ژوئن 1991

آمریکا از آسمان و زمین و دریا به عراق حمله کرده بود ؛ ماموریتی به پایگاه ما ابلاغ شد.اردستانی گفت: حمید ، سریع دوازده فروند هواپیما بردار و به امیدیه بروید تا من برسم.

صبح روز سه شنبه هجدهم دی ماه 1369 با دوازده فروند F-5E به سمت امیدیه پرواز کردیم.ناو هواپیمابر آمریکا در دهانه ماهشهر ایستاده بود و با موشک کروز عراق را هدف قرار می داد.مسیر این موشک ها دقیقاً از روی خاک ما می گذشت.جناب ستاری با این که فرمانده نیرو بود به رادار ماهشهر رفته بود و مثل یک نظامی عادی در آنجا فعالیت می کرد.ایشان به من گفت: در امیدیه فرود نیایید ، هر دوازده فروند به طرف ماهشهر بیایید و دستورات رمزی داده شد ، یعنی تحت کنترل و دستورات من باشید.

هر دوازده فروند به حالت رژه و به صورت چهار فروندی روی خلیج فارس رفتیم.طبق قرار قبلی به سمت ناو رفتیم و متوجه شدیم رادیوی هواپیماها هک شده است.کمی ارتفاع گرفتیم و دقیقاً با رد شدن از ارتفاع 2 هزار پایی رادیوها وصل می شد ، ولی در این ارتفاع در برد موشک ناو آمریکا بودیم.با توجه به تجربیات قبلی می دانستیم که آن ها به صورت هدف دار می خواهند ما را به ارتفاع بالا ببرند.چون لیدر بودم و همه باید در هر پرواز مطیع لیدر باشند سریع ارتفاع را کم کردم و در دوازده فروند در حداقل ارتفاع قرار گرفتیم.رادیو قطع بود و صدای ستاری را نداشتیم.با دست علامت می دادم.

تصمیم گرفتیم گردش کنیم.تقریباً در 15 مایلی ناو شروع به گردش کردیم و در همین زمان هم ناو شروع به گردش به سمت آب های بین المللی کرد و نود درجه گردش کرد ولی ما نباید خودسرانه کار می کردیم.با رسیدن به خشکی ارتفاع گرفتیم و روی رادیو به جناب ستاری گفتم: هر دوازده فروند به امیدیه می رویم ، وضعیت بنزین مناسب ادامه پرواز نیست.ایشان تشکر کرد و هر دوازده فروند در امیدیه فرود آمدیم.شب جناب ستاری و اردستانی به امیدیه آمدند.جناب ستاری گفت: آقای نجفی پروازهایتان را از فردا تنظیم کنید.طوری برنامه ریزی شود که تمام مدت در آسمان هواپیما داشته باشیم و منطقه هم زیر نظر باشد ؛ پرواز امروز شما از نظر نظامی و سیاسی خیلی مهم بود.

یک فروند جنگنده F-5E نیروی هوایی در کنار یک هواپیمای آموزشی MiG-29UB

شبانه برنامه ریزی کردیم ؛ اولین پرواز صبح را برای خودم برنامه ریزی کردم.صبح روز بیستم دی ماه 1369 ، دو فروند F-5E روی باند قرار گرفتیم و سریع به پرواز در آمدیم.شماره دو پرواز جناب رحیمی بود.حدود پانزده دقیقه از پرواز می گذشت که متوجه یک هواپیمای خیلی باریک شدم که به سمت ما می آمد.آماده درگیری شدم و به سمتش پرواز کردم.کمی جلوتر رفتم و متوجه شدم که یک موشک است ! سرعتش کمتر از سرعت صوت بود.دقیقاً روی شهرک مرغزار در ماهشهر قرار داشتیم.از رادار کسب تکلیف کردم و پرسیدم: موشک را بزنیم یا نه ؟ در کنار موشک و با فاصله پرواز کردیم.رادار باید با تهران هماهنگ می کرد.حدود 23 دقیقه با موشک پرواز کردیم تا این که به نزدیکی مهران رسیدیم که دستور آمد فعلاً کاری نداشته باشید.

صبح روز جمعه، بیست و یکم دی ماه 1369 در گردان پروازی امیدیه بودیم که یک ماموریت مهم شناسایی به من ابلاغ شد.هدف شناسایی ناو آمریکایی بود و به دلیل مسائل امنیتی فقط من ، اردستانی و ستاری از این ماموریت خبر داشتیم.حدود ساعت ده صبح با دو فروند F-5E روی باند پایگاه پنجم شکاری امیدیه قرار گرفتیم ؛ لیدر دسته من بودم و شماره دو جواد معصومی بود.با رساندن موتور به صد در صد به پرواز در آمدیم.روی رادیو به بندر ماهشهر گفتم: برای پرواز آموزشی دو فروند به بندر دیلم می رویم.از آنجا به برازجان می رویم و بعد به بهبهان و در نهایت در امیدیه فرود می آییم.با توجه به اینکه آمریکایی ها ما را استراق سمع می کردند می خواستم آنها بدانند که هدف ما از پرواز چیست.قرار بود در طول پرواز هم سکوت مطلق رادیویی را حفظ کنیم.دو فروند در کنار هم پرواز می کردیم و به محض رسیدن روی آب به خاطر گمراه کردن ناو آمریکایی ، طبق برنامه طرح ریزی شده ، از هم جدا شدیم و شروع به صحبت کردن روی رادیو کردیم تا استراق سمع آن ها را مشغول کنیم.

پرواز ارتفاع پایین تایگر بر روی آب

معصومی گفت: من شما را ندارم.کجا هستی ؟ و به همین ترتیب به ناو نزدیک شدیم.آن ها اخطار می کردند: هواپیمایی که در حال نزدیک شدن هستی به شما اخطار می کنیم.روی رادیو گفتم: ما همدیگر را گم کرده ایم ! شما به جای کمک به ما اخطار هم می دهی ؟ نزدیک است سانحه بدهیم.

ولی متصدی رادار آمریکایی مرتب می گفت: به سمت شمال گردش کنید.این یک دستور نظامی است.توجهی نکردم.به ناو خیلی نزدیک شدیم و عکس گرفتیم.شماره دو سریع به من نزدیک شد و در حداقل ارتفاع قرار داشتیم و با سرعت حدود ششصد نات از روی ناو عبور کردیم.بعد از رد شدن از روی ناو سریع گردش کردیم و به سمت خاک خودمان ادامه مسیر دادیم.به محض این که وارد ایران شدیم ، جناب ستاری طبق هماهنگی قبلی روی رادیو گفت: یک سال درجه هر دو نفرتان را می گیرم تا دفعه بعد به دستور عمل کنید.چند دقیقه بعد هر دو فروند در امیدیه به سلامت به زمین نشستیم.یک ساعت بعد جناب ستاری به امیدیه آمد و خیلی از ما تشکر کرد.ما هم گزارش پرواز و عکس و فیلم گرفته شده را تقدیمش کردیم.

روز بیست و دوم دی ماه 1369 ، جناب رحیمی همراه با موشک کروز پرواز کرد و آمریکایی ها متوجه شدند ایران به راحتی می تواند موشک های کروز را هدف قرار دهد.بنابر این تغییر تاکتیک دادند و ناو خودشان را به دهانه جزیره بوبیان بردند و از آنجا اقدام به شلیک موشک کردند.پروازها را روزانه انجام می دادیم تا آمریکا نتواند از خاک ما استفاده کند.با تثبیت این موضوع ماموریت ما به پایان رسید و به تبریز بازگشتیم.

منبع: کتاب غرش رعد ، نوشته محمد معما ، انتشارات عماد فردا ، 1394

منبع : 

http://www.military.ir/forums/topic/29397-%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%A7%D8%B1%D9%88%DB%8C%DB%8C-%D9%86%DB%8C%D8%B1%D9%88%DB%8C-%D9%87%D9%88%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%88-%D8%A7%D8%A6%D8%AA%D9%84%D8%A7%D9%81-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%A7%D9%88%D9%84-%D8%AE%D9%84/